Kopuş

Zaman doluyordu.
Gitmemiz gerektiğini biliyorduk.
Ama ayrılamıyorduk işte...
Ellerimiz kenetlenmişti.
Kör olmuştuk dünyaya; tek ışık gözlerimizdi.
Ses yoktu dudaklarımızın arasından çıkan sesten başka.
Ve hayat yoktu birbirimiz için atan kalplerimiz dışında.
Biz zamandık, mekansız.
Biz aşktık, saf.
Bir ışık huzmesindeydi yolculuğumuz.

Ta ki karanlık ellerin dokunuşuyla sonlanıp,
dayanılmaz bir acı ve öfkenin şiddetiyle sarsılan hayatımızın,
ellerimizden kayıp gidişini görene kadar.
Bundan sonrası ateş ve barutla çıkılan bir yol,
ölüm ve kan ile danstı.
Davetlisi bol bir gösterinin başlangıcıydı sonumuz.